ΛΙΘΙΑΣΗ ΟΥΡΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ο τίτλος είναι μία απόπειρα απόδοσης του όρου MedicalExpulsive Therapy (MET) από τα αγγλικά και αναφέρεται στους λίθους που αποφράσσουν τον ουρητήρα.

Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι λίθοι αποβάλλονται από το ουροποιητικό αυτόματα. Οι παράγοντες που καθορίζουν το αν θα αποβληθεί ένας λίθος είναι το μέγεθος του λίθου και το σημείο του ουρητήρα μέχρι το οποίο ο λίθος έχει φτάσει. Για λίθους που έχουν φτάσει στο τέλος του ουρητήρα, λίγο πριν την κύστη, το ποσοστό αυτόματης αποβολής φτάνει το 80%. Από την άλλη πλευρά, λίθοι μεγαλύτεροι από 9 mm έχουν πιθανότητα αποβολής μόλις 25%. Ο χρόνος που μεσολαβεί για την αποβολή, πάντως, είναι συνήθως μεταξύ 30 και 40 ημερών κατά μέσο όρο.

Δεν είναι πάντα απλή υπόθεση η επιλογή θεραπείας για τον ασθενή με λιθιασικό επεισόδιο. Γενικά, συνήθως απαιτείται κάποια επεμβατική τεχνική όταν:

Σε επιλεγμένους ασθενείς, όμως, μπορεί να εφαρμοστεί η φαρμακευτική θεραπεία.  (Η ευθύνη για την επιλογή και την επίβλεψη της φαρμακευτικής αγωγής είναι του γιατρού σας , μετά την εξέταση σας και τη διάγνωση από αυτόν, ποτέ μόνοι σας ή με συμβουλή τρίτου).Αν και έχουν δοκιμαστεί αρκετές ουσίες, καλύτερα αποτελέσματα έδειξαν μία ομάδα φαρμάκων που ονομάζονται α-αποκλειστές (που συνήθως χορηγούνται σε ασθενείς με υπερπλασία προστάτη) και η νιφεδιπίνη από μία ομάδα αντιϋπερτασικών που ονομάζονται αποκλειστές διαύλων ασβεστίου. Συχνότερα χρησιμοποιούνται οι πρώτοι, συνδυαζόμενοι πολλές φορές με μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη ή κορτικοστεροειδή. Ο στόχος είναι η διευκόλυνση αυτόματης αποβολής της πέτρας και ο αποτελεσματικότερος έλεγχος του πόνου.

 

Οι καλύτεροι υποψήφιοι για την συγκεκριμένη μέθοδο είναι ασθενείς με μικρούς λίθους ή ασθενείς με λίθους έως μετρίου μεγέθους που έχουν προχωρήσει στο τελευταίο τμήμα του ουρητήρα. Σημαντικές παράμετροι επίσης είναι η απουσία πόνου (ή ο έστω με αναλγητικά ελεγχόμενος πόνος), η απουσία άλλων παθολογικών ευρημάτων από τις εξετάσεις(μικροβιακή λοίμωξη, έκπτωση λειτουργίας νεφρών, μεγάλη απόφραξη) και η διάθεση συνεργασίας από τον ασθενή.

Ο ασθενής, λοιπόν, πριν ξεκινήσει, θα πρέπει να ενημερωθεί για τα φάρμακα και τις πιθανές παρενέργειές τους, τα κατ’ εκτίμηση ποσοστά πιθανής επιτυχίας, καθώς και να συμφωνήσει να παρακολουθείται για έλεγχο πιθανής μετακίνησης της πέτρας και τυχόν υδρονέφρωση λόγω απόφραξης. Συνήθως, χρειάζεται να επαναλαμβάνεται συχνά ένα υπερηχογράφημα και ίσως περιοδικά εξετάσεις ούρων ή κάποιες αιματολογικές. Η μέθοδος, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι μία ασφαλής επιλογή, με ελάχιστο κόστος και χωρίς τις τυχόν επιπλοκές μίας επέμβασης.

Η διάλυση ήδη υφιστάμενων λίθων (χημολυτική αποσύνθεση ή χυμόλυση) αφορά κυρίως λίθους που αποτελούνται από ουρικό οξύ. Οι λίθοι από ουρικό οξύ είναι «αόρατοι» στην ακτινογραφία, ενώ οι λίθοι που περιέχουν ασβέστιο ορατοί. Εδώ, η παρέμβαση έχει ως στόχο αρχικά την πρόληψη σχηματισμού νέων λίθων και αύξησης των διαστάσεων αυτών που υπάρχουν ήδη. Η χρήση αλλοπουρινόλης σε συνδυασμό με μία ουσία που ονομάζεται κιτρικό κάλιο μπορεί να αλλάξει την οξύτητα (PH) των ούρων. Σε τιμές PH πάνω από 6,5 δεν σχηματίζονται πλέον νέοι λίθοι. Όμως, μεταξύ 7 και 7,2, οι λίθοι ουρικού οξέος διαλύονται με ρυθμό περίπου 1 εκ. τον μήνα. Εξυπακούεται ότι η μέθοδος δεν προτείνεται σε περιπτώσεις στις οποίες το πρόβλημα είναι οξύ, δηλαδή σε απόφραξη με μεγάλη διάταση του νεφρού, πόνο κλπ.