Ιστορία της πενικιλλίνης . Εφεύρεση : Ο Alexander Fleming , καθηγητής μικροβιολογίας στο Λονδίνο, πιστώνεται με την ανακάλυψη της πενικιλλίνης το 1928.
Επιστρέφοντας από τις διακοπές, ξεκίνησε τον καθαρισμό στο εργαστήριό του και παρατήρησε ότι ορισμένοι τρυβλία Petri που περιέχουν Staphylococcus βακτήρια είχαν μολυνθεί με μούχλα, Penicillium notatum, η οποία εμπόδιζε την κανονική ανάπτυξη των βακτηρίων, σύμφωνα με τη στήλη του Dr. Howard Markel για την PBS NewsHour.
Ο Fleming έλαβε ένα εκχύλισμα , από αυτό ονόμασε το δραστικό παράγοντα “πενικιλλίνη” και διαπίστωσε ότι το εκχύλισμα σκότωσε πολλούς τύπους επιβλαβών βακτηρίων.
“Όταν ξύπνησα λίγο μετά την αυγή στις 28 Σεπτεμβρίου 1928, σίγουρα δεν σχεδίαζα να αλλάξω επαναστατικα όλη την ιατρική με την ανακάλυψη του πρώτου αντιβιοτικού στο κόσμου ή αυτου του βακτηριακού δολοφόνου, αλλά υποθέτω ότι αυτό ήταν ακριβώς αυτό που έκανα”, γράφει αργότερα ο Fleming για την ανακάλυψή του.
Το εργαστήριο του Fleming δεν διέθετε τους πόρους για να αναπτύξει πλήρως την ανακάλυψη του σε ένα χρήσιμο φάρμακο. Για περισσότερο από μια δεκαετία, άλλοι επιστήμονες προσπάθησαν να το κάνουν , αλλά απέτυχαν.
Στη συνέχεια, το 1939, ο Howard Florey, καθηγητής παθολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, διάβασε το βιβλίο του Fleming στο British Journal of Experimental Pathology. Ο Florey και οι συνεργάτες του ήταν σε θέση να παράγουν την πενικιλλίνη και να δοκιμάσουν την αποτελεσματικότητά της σε ζώα πριν από την πρώτη δοκιμή σε έναν άνθρωπο.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1941, ο Albert Alexander έλαβε την πρώτη δόση πενικιλλίνης, σύμφωνα με την American Chemical Society (ACS).
Μόλις λίγες ημέρες, η θεραπεία άρχισε να θεραπεύει τον ασθενη από μια απειλητική για τη ζωή μόλυνση. Δυστυχώς, η πενικιλλίνη εξαντλήθηκε πριν ο Alexander θεραπευτεί τελείως και απεβίωσε .
Ένα χρόνο αργότερα, παρήχθη αρκετή πενικιλλίνη για να θεραπεύσει επιτυχώς τον επόμενο ασθενή. Η Anne Miller, ασθενής στο νοσοκομείο του New Haven στο Κοννέκτικατ, μετά από αποβολή ανέπτυξε σοβαρή λοίμωξη . Η χορήγηση πενικιλλίνης θεράπευσε τη λοίμωξη της Miller.
Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, η πενικιλλίνη παρήχθη μαζικά και χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία λοιμώξεων σε τραυματίες και άρρωστους στρατιώτες.
Ιστορικά, οι μολύνσεις είχαν σκοτώσει περισσότερους στρατιώτες στον πόλεμο παρά τραυματισμούς από μάχες, έγραψε ο Markel.
Η ανακάλυψη της πενικιλλίνης μείωσε το ποσοστό θνησιμότητας από βακτηριακή πνευμονία σε στρατιώτες από 18% σε 1%. Το 1945, οι Fleming, Florey και Ernst Chain, έλαβαν το Βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψη της πενικιλλίνης
Πληροφοριες : Live science
Κωνσταντινοπουλος Παναγιώτης Ειδικός Παθολόγος
Δειτε το καναλι του ιατρου στο YouTube
https://youtube.com/channel/UCJbOUPodctjCkfjxrD54u8Q
